Uw weekend is mijn bevel - deel 1

"Stop er dan mee verdomme!"
Ik wist dat ik hem woest had gemaakt maar het was het bijna smekende in zijn stem dat me deed huiveren. Ik was te ver gegaan.

"Het spijt me Meneer." Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. "Het spijt me echt heel erg." Ik hoorde hem zuchten, kon hem in gedachten bijna zien zitten in zijn bruinleren fauteuil, hoofd in zijn handen, bovenste knoopje van zijn overhemd open, peinzend over de juiste reactie op de nieuwste uitdaging die ik hem bood.
"Zeg al je plannen voor komend weekend af. Ik verwacht je vrijdagavond 20u bij mij. Instructies wat je moet dragen volgen nog."
Ik wilde protesteren maar hij verbrak de verbinding nog voor ik één woord kon uitspreken. Mijn handen trilden en ik kon de tranen achter mijn oogleden voelen prikken. Voor de zoveelste keer vervloekte ik mezelf.

De instructies volgden pas op vrijdagochtend: je zwarte jurkje met open rug, de zwarte pumps die je van mij hebt gekregen, geen beha, geen slipje. De avond ervoor was ik zo onrustig geweest over de stilte van zijn kant dat ik een berichtje had gestuurd met de vraag of hij niet iets vergeten was. Het berichtje bleef ongelezen, maar na zijn instructies kwam hij er toch op terug - "er is werkelijk maar één sub die het voor elkaar krijgt een heel weekend straf voor zichzelf te regelen en dan nog denkt dat ze iets in te brengen heeft." Ik las de woorden over en over, bedacht minstens tien antwoorden die allen het midden hielden tussen uitdagend en ronduit respectloos, waarna ik besloot voor deze keer mijn mond te houden en te doen wat me was opgedragen.

Ik reed zijn straat vijf minuten eerder in dan ik werd verwacht. Het uurtje dat het had gekost om hier te komen was in een waas voorbijgegaan. Ik merkte dat ik mijn stuur vastkneep en zag bij het loslaten twee lichte vochtige plekken achterblijven die binnen een paar seconden weer wegtrokken. Het zien van mijn eigen angstzweet was voldoende om me weer volledig aanwezig te laten zijn, en het bewustzijn van wat ik hier kwam doen drong zich volledig aan me op. Ik veegde mijn handen af aan de bijrijdersstoel, haalde de sleutel uit het contact en stapte uit. Met kleine onzekere stapjes liep ik naar zijn voordeur, belde aan, boog mijn hoofd, trok mijn jurk recht en wachtte. De deur ging op een kiertje open en de verwachting hem te zien staan liet mijn dijen even samenknijpen. Er gebeurde echter niets. De deur bleef op een kier, zijn stem afwezig in plaats van verwelkomend, geen warme lippen die zich in mijn nek drukten. Heel langzaam duwde ik de deur verder open. De hal erachter was donker. Onheilspellend bijna. Ik stapte naar binnen en liet de deur zachtjes in het slot glijden.